Prolog

Mała, piegowata dziewczynka z burzą rudych włosów, szła przez korytarz trzymając w ręku kilkanaście grubych książek. Nie mogła się oprzeć, aby ich nie wypożyczyć - chciała dowiedzieć się jak najwięcej o Świecie Czarodziejów, do którego tak nagle zaczęła należeć. Spędziła w Hogwarcie już trzy miesiące, a mimo to wciąż było tyle rzeczy, o których nie miała bladego pojęcia.

Szła powoli i ostrożnie, od czasu do czasu, przystając i biorąc głębokie wdechy. Szkoda, że Pokój Wspólny jest na ostatnim piętrze, pomyślała z westchnieniem.

Niespodziewanie z zakrętu wybiegł chłopak. Gryfonka chciała zejść mu z drogi, ale książki za bardzo jej ciążyły. Czarnowłosy w ostatniej chwili wyhamował, złapał dziewczynę w pasie i okręcił wokół siebie. Zaskoczona Lily, wypuściła książki z rąk i znalazła się w objęciach gryfona. Zmarszczyła brwi i spojrzała na chłopaka z groźnym błyskiem w oku. Chciała się jak najszybciej wyswobodzić z jego objęć, ale nie mogła, bo nadal ją trzymał.

- Czego ty chcesz, co? - zasyczała dźgając go oskarżającym palcem w pierś.

- Umówisz się ze mną, Evans? - zapytał nie zawracając nawet najmniejszej uwagi  na jej groźny ton.

- Chyba śnisz, Potter! - warknęła w odpowiedzi i rzuciła się, aby pozbierać porozrzucane książki. Chłopak chciał jej pomóc, ale Lily nie pozwoliła mu na to. Wzięła je wszystkie do ręki i ruszyła przed siebie, wyprostowana, jak struna.

- Lily! Ja i tak nadal będę się starał! Obiecuję! - krzyknął za nią.

Evans puściła to mimo uszu. Jej plan idealny zakładał, że będzie ignorować tego nieznośnego Pottera, tak długo, aż się znudzi i w końcu da jej spokój.

Skąd miała wiedzieć, że James Potter będzie taki wytrwały?

_______________________________________________

Mówiłam, że wrócę do pisania ff potterowskich? Mówiłam! Tym razem postanowiłam wziąć się za Huncwotów. Tak naprawdę to dzięki nim zaczęłam czytać przeróżne opowiadania oraz założyłam własnego bloga. W moim pokoju nadal pałętają się zeszyty, w których pisałam historię gromady Hogwartczyków. Plany jednak porzuciłam z myślą, że kiedyś do nich powrócę. I wreszcie nadszedł ten czas. 

Wiem, że teraz pewnie sobie myślicie, że mogłabym się zdecydować na jakąś bardziej oryginalną historię. W necie jest masa blogów o nich. Ale chciałabym sama napisać i doprowadzić ich historię do końca.

Nie przedłużając, zapraszam już niedługo na pierwszy rozdział. 

Pozdrawiam robaczki!